1 tot 13 december 2011

Vandaag 1 december 2011 zijn we om precies 12.40 uur vertrokken van Schiphol naar Hong Kong. De vlucht verliep zonder problemen. Gelukkig werd de derde stoel naast ons ingenomen door een relaxte en spraakzame Nederlander, Leon uit Naarden, zodat we wat leuke gesprekken konden voeren.

Op 2 december om 6.30 uur landden we in Hong Kong. Onze stapover tijd in Hong Kong was 8 uur dus mooi nog even tijd om de stad in te gaan en zo de wachttijd nuttig te besteden. Acht uur rondhangen op een luchthaven valt niet mee. In Hong Kong zijn we direct na aankomst met de trein richting het centrum van Hong Kong gereden. Vandaar wilden we naar The Peak . The Peak is een uitkijkpunt vanwaar je een goed uitzicht hebt over een groot deel van Hong Kong.

In het centrum aangekomen was het zoeken naar het busstation want, zo had de tourist information aangegeven, met bus 15 konden we naar The Peak . Het busstation ligt onder het treinstation maar we konden het toch niet vinden. Toen we het uiteindelijk gevonden hadden en we op bus 15 wilden stappen konden we alleen maar een kaartje kopen met gepast geld en dat hadden we niet. Dan maar een taxi nemen. Ook dat viel niet mee want veel taxichauffeurs verstonden geen Engels. Hoe kan dat nou zou je zeggen. Na veel vragen of iemand ons naar The Peak kon brengen vonden we een chauffeur die niet alleen redelijk Engels sprak maar ook nog een gezellige kerel was. Zijn weggedrag was een heel ander verhaal en kwam er op neer dat hij alleen hard gas kon geven en hard kon remmen. Dat maakte de rit wel spannend maar ach zo hoog was snelheid niet en voor eventuele schade zouden wij toch niet opdraaien.

Bus 15 naar The Peak

Op The Peak aangekomen bleek het uitzicht aan de verwachtingen te voldoen. Een schitterend uitzicht over Hong Kong. Veel foto's gemaakt. Het was daar boven erg koud omdat er een harde wind waaide en het nog heel vroeg in de ochtend was. Terug hebben we bus genomen. Een oude Engelse dubbeldekker en zijn we boven en helemaal voorin gaan zitten. Dit was nog spannender dan met de taxi. Als een bezetene reed de chauffeur over de smalle weg naar beneden. Het effect van deze rit werd natuurlijk lekker versterkt door het feit dat wij hoog voorin de bus zaten en reizen op deze manier niet gewend zijn.

De rit duurde twee keer zo lang als met de taxi maar we hadden het voor geen goud willen missen. Om 11.00 uur zijn we terug op de luchthaven. Hier gingen we ieder ons eigen kant uit. Leon gaat naar de Filipijnen en doet daar 2 uur over. Wij hebben nog een vlucht van 8 en half uur voor de boeg en vertrekken om 14.55. Ook de vlucht van Hong Kong naar Pearth verliep vlekkeloos. Precies volgens de dienstregeling landden we om 22.45 uur(West Australische tijd) op de luchthaven van Perth. Vandaar zijn we met een taxi naar het Goodearth Hotel in het centrum van Pearth gereden.

Hong Kong

Zaterdag 3 december 2011

Vandaag onze huurauto opgehaald. Afhaalpunt en het hotel lagen tegenover elkaar. Mooier kon dus niet. We rijden in een Hyundai i30. Geen topper, zeker de remmen niet maar we kunnen wel op stap. Ons eerste reisdoel is The Pinnacles . The Pinnacles liggen in het Nambung National Park zo'n 177km NW van Perth.

Vandaag mijn eerste levende en dode wilde kangeroe gezien. Dat was op de route van Cataby naar Moora. Waarom Moora als er een rechtstreekse weg naar ons reisdoel loopt? Nou Rudie moest en zou een doos bier kopen en in Moora was de dichtstbijzijnde bottleshop . Zo gezegd zo gedaan en in de supermarkt daar meteen ff een lekker gebraden kippetje gekocht om onderweg bij de eerste de beste picknickgelegeheid op te eten. En dat was meteen de eerste kennismaking met de vliegen in Australië. Met honderden doken ze op de kip. Zag die er eerst nog lekker bruin uit. Nu was hij in een oogwenk zwart. We hebben ons niet laten weerhouden er toch lekker van te genieten.

Daarna zijn we doorgereden naar Cervantes en een kamer in het Cervantes Pinnacles Motel genomen waar bij het inchecken direct de stroom uitviel en dus zaten we met een doos bier zonder koelkast, geen licht, geen internet en het ergste van allemaal, geen airco terwijl het hier de hele dag 38 graden Celcius was. Inmiddels was het wel wat afgekoeld maar de thermometer stond nog altijd op 30 graden Celcius. Om 22.00 uur hebben we weer stroom. We hebben ruim 3,5 uur gebruikt van het Petzl hoofdlampje en de man een flink aantal bietjes naar binnen gewerkt. Toen was ook het lichaamsvocht weer goed op peil. Om 23.00 uur zijn we gaan slapen werden de volgende ochtend pas om half negen weer wakker.

Cervantes, Indian Ocean

Zondag 4 december 2011

Om half negen opgestaan en ons naar het ontbijt gehaast. Lekker een stevig ontbijt genomen met gepocheerde eieren, worst en bacon. Echte bacon en niet die pulp zoals het in Nederland wordt verkocht. Omdat we zo lang geslapen hebben en best nog een paar uur hadden willen slapen besluiten we om nog een dag en nacht in het Motel in Cervantes te blijven. Gaan we vandaag op ons gemak naar de Pinnacles Dessert om de versteende boomstammen uit de oertijd te bekijken die daar als zerken op een kerkhof uit de grond steken.

Zo gezegd zo gedaan en daar hebben we geen spijt van gehad. Op de weg er naar toe kwamen al schitterende landschappen tegen. Wat vooral tot de verbeelding sprak waren de hagel witte zandduinen die scherp afstaken tegen het overweldigend groene landschap. Australië mag dan over het algemeen overkomen als een dor en droog land maar in West Australië is het langs de kust schitterend groen met veel bloeiende planten en vooral bomen. Onderweg nog een groepje Emoes gezien.. Helaas mag je daar niet stoppen en heb ik er geen foto's van kunnen maken maar volgens Rudie komt die gelegenheid nog zeker. Verder ook kangeroes maar die lagen helaas allemaal dood langs de weg.

The Pinnacles Dessert, want zo heet dat stukje, was in ieder geval zeer de moeite waard. Hoewel het vandaag weer 38 graden Celcius was heb ik er totaal geen moeite mee. Ook niet tijdens het wandelen door de dessert met twee camera's en rugzak. Een schitterend landschap.

We hebben veel gezien en de tijd ging snel voorbij. Helaas! Omdat we hier aan de west kust midden in een lobster gebied van Australië zitten eten we vanavond lobster of zoals wij ze noemen Langoustines. En de prijs............helaas die viel tegen voor een potje inktvis twee halve langoustines betaalden we 50.00 Ausd. Omgerenkend ongeveer €41 en dat is niet goedkoop. Morgen gaan we naar Yanchep waar een van de vele Nationale Parken ligt met de gelijknamige naam van het dorp. In dat park leven Koala's dus hopen dat we die te zien krijgen. Morgen weten we meer.

The Pinnacles

Maandag 5 december 2011

Vandaag na weer een stevig ontbijt van eieren, bacon en worstjes vertrokken om de Stromatolites in Lake Thetis te bekijken. Het meer ligt op 2 km van ons ons motel in Cervantes.

Stromiliten worden gevormd door uit de oertijd vergelijkbare eencellige organismen. Op zich is het geen spectaculair gebeuren maar omdat het een van de weinige plekken is waar deze levensvorm nog voorkomt kun je er niet omheen om ze te gaan bekijken.

Van lake Thetis rijden we verder over de Indian Ocean Drive terug naar het zuiden. We willen in Yanchep NP koala's gaan bekijken.

Yanchep NP blijkt echter niets meer te zijn dan een oud landgoed dat met inkomsten uit parkbezoek in stand wordt gehouden. De koala's zitten in een omheind gedeelte en kunnen dus geen kant heen. Het is voor wat dat betreft gewoon een dierentuin. Verder is er een grottenstelsel te bezichtigen dat toegangkelijk is geworden door het in grote hoeveelheden onttrekken van grondwater voor de watervoorziening van Perth.

Kangeroes zijn er ook maar die lopen er vrij rond, zelfs tot in het dorp Yanchep zelf. We zagen er dan ook een kangeroe met een jong die in het koala verblijf rondhuppelden. Dat gaf nog even een kleine tragedie te zien omdat moeders zonder moeite over de meer dan een meter hoge muur naar buiten sprong maar het jong haar niet kon volgen. We hebben het niet verder afgewacht want dat zal of zichzelf wel oplossen of anders met hulp van de parkwachters wel goed komen.

In ieder geval was het bezoek de 11 dollar en de tijd die we er ingestoken hebben niet waard. Geen aanrader dus.

Van Yanchep zijn via Gingin, Bindoon, Toodyay en Northam naar Quairading gereden. Dat ligt ten westen van Perth. De route was niet spannend. Het hele gebied is in cultuur gebracht ten behoeve van landbouw en veeteelt. Net de Noord Oostpolder maar dan met heuvels.

In Quairading hebben we overnacht in het Quairading Motel. Het zag er wat vervallen uit en uit de receptie kwam een wat muffe lucht ons tegemoet. Wat staat ons te wachten? Maar dat viel heel erg mee. De kamer was ook aardig gedateerd maar alles was blinkend schoon, tip top in orde en dat voor een prijs van 80 $A wat neerkomt op € 32.50 pp.

Kangeroe in Yanchep National Park

Dinsdag 6 december 2011

We vertrekken vroeg uit Quairading en willen verder naar het westen. We kiezen voor de route van Quairading naar Kwolyin. Bij Kwolyin ligt de op twee na grootste monolit van Australië, "Kokerbin Rock". Kokerbin Rock is een kleine Uluru met de verkeerde kleur maar heeft ook zijn eigen Devil Marbles.

Misschien minder spectaculair dan Uluru maar toch ook heel mooi zo'n massief blok graniet midden tussen de heuvels. Van Kokerbin Rock rijden we richtng Bruce Rock, een typisch Australisch "plattelandsdorp" zoals in de serie "The Flying Doctors" te zien is. In Bruce Rock staan we toch wel even raar te kijken. Het is hier hoog zomer maar wel december en uit luidsprekers worden we getrakteerd op kerstliederen uit oude doos zoals van Bing Crosby. Een roep om sneeuw en over een rendier met een rode neus en zo nog meer van dat soort songs.

In Nederland geeft dat een kerstgevoel maar hier klinkt het bij temperaturen rond 30 graden meer als een noodkreet.

We rijden verder richting Wave Rock, onderweg neemt de bewolking toe en de temperatuur daalt naar 23 graden. We passeren veel zoutmeren. Een vreemd gezicht tussen al die landbouwgronden want is het meer dan zo zout als wat, de omringende cultuurgronden hebben er kennelijk geen last van.

Wave Rock is een schitterende monoliet die voor een deel is uitgehold als een grote golf. Op veel foto's (mijn foto's ook) ziet hij er immens groot uit maar in werkelijkheid is hij 110 meter lang en 15 meter hoog. Desondanks is het een imposant natuurverschijnsel. De temperatuur is inmiddels gezakt tot 19 graden en het is zwaar bewolkt. Op zich komt dat ons goed uit want dat is een stuk aangenamer bij het beklimmen van de rots. Een andere bezienswaardigheid bij Wave Rock is Hyppo's Yawn. Een rots die is uitgehold door erosie van mineralen en op een Nijlpaarden bek lijkt.

Van Wave Rock rijden we naar het zuiden. Via Lake Grace gaat het verder naar Stirling Range Retreat. Van de heuvelige landbouwgronden komen we in een bergachtig gebied met bergen tot 1000m hoog.

Omdat we vandaag genoeg gezien hebben en moe zijn nemen we een cabin in Stirling Range Retreat. Onze cabin ligt midden in het bos en er is hier heel veel natuur die we graag willen bekijken dus we blijven hier twee nachten.

Wave Rock

Woensdag 7 december 2011

Vannacht heeft het zwaar geregend en bij het opstaan zien we donker grijze luchten maar het is droog. De temperatuur is gedaald tot 16 graden. We hebben het koud als we buiten komen en trekken onze Hollandse outfit maar aan. Lekkere warme fleece met een jas er over.

Het plan is om vandaag Mount Trio te belimmen. Dit is een bergformatie met drie naast elkaar gelegen toppen. Mount Trio dus.

De hoogste berg is iets meer dan 1000m hoog en we zien dat de toppen verstopt zitten achter laag hangende bewolking. Maar we zijn wat dat aangaat wel wat gewend en rijden door tot het startpunt van de beklimming. En met beklimming bedoel ik ook beklimming. Stijl omhoog voor een klim van 800m. Dat viel even tegen zo van uit de auto meteen 800m klimmen. Maar goed dat hebben we meer gedaan dus zeuren is er verder niet bij en we gaan op pad in de veronderstelling dat het route is die ons verder over de drie toppen zal brengen. Dat was helaas een vergissing. Bovengekomen bleek de enige weg terug ook de heenweg te zijn. Dat was balen.

Tijdens de afdaling begon het te regenen maar we werden er niet natter van dan van het zweten tijdens de beklimming. Mooi meegenomen dus.

Van Mount Trio zijn we doorgereden naar Albany om inkopen voor het avondeten te doen en een adapter te kopen zodat we Australische stroom konden gebruiken met een Europees stekkertje. Uiteindelijk moeten de laptop en accu's van de fotoapparatuur toch vol blijven.

's Avonds hebben we twee enorme T-bones op de barbeque gelegd. Wel vergeten ook olie mee te nemen maar na het verhitten van de plaat bleek er nog genoeg vet op te zitten zodat onze stukjes vlees van 500 gram lekker begonnen te sputteren.

Ineens zat er op 15 meter van ons af een Walibi zich doodrustig te poetsen en had ons niet in de gaten tot hij onze stemmen hoorde. Hup Hup het bos in en weg was het beestje.

De T-bones hebben goed gesmaakt. Buiten regent het nog steeds heftig. Van mensen die net aankwamen hoorden we dat in de buurt van Wave Rock grote overstromingen waren en de wegen daardoor geblokkerd zijn. Hebben wij even geluk dat we daar toevallig gisteren vertrokken zijn!

Morgen rijden we verder naar het zuiden richting Albany en willen daar de rotskust gaan bekijken. Aan de andere kant van de ons omringende bergen is het echter nog slechter weer dus we moeten maar afwachten of dat een succes wordt.

Uitzicht vanaf Mount Trio

Donderdag 8 december 2011

Vanmorgen op tijd vertrokken na een nacht waarin we 11 uur aaneen geslapen hebben. Als onbijt hebben we een Meat Pie gegeten. Ligt stevig op de maag en je kunt er lang mee voort.

Richting Albany zoals het plan was. Onderweg staan er 3 Kangeroes midden op de snelweg. Ze blijven gewoon staan en kijken je aan van wat moet je hier. Vol in de remmen dan maar want je wil de beesten niet aanrijden en je wil je auto niet total loss rijden. Twee verdwijnen er doodgemoederd in het bos links van de weg. Een kleintje denkt daar anders over en springt terug en verdwijnt recht is het bos en een heel grote komt van recht nog even de weg opspringen, staat stil en kijkt ons ook aan van wat mot je. Rechtopstaand zijn ze dik twee meter hoog en dat imponeert toch wel. Heel anders dan in de dierentuin. Nadat de hele meute de weg heeft vrijgemaakt kunnen we voorzichtig verder rijden. Ja voorzichtig want ze springen rustig gewoon weer de weg op omdat ze eigenlijk aan de andere kant van het bos in hadden gewild.

Bij Albany liggen diverse plekken die volgens de touristinformatie leuk zijn om te bekijken. Dus op weg naar The Gap voor The Natural Bridge en naar Peak Head voor The Blow Holes. Jammer genoeg stond er te weinig wind om iets spectaculairs te zien. Beide bezienswaardigheden worden pas interessant als er door een harde wind of storm grote hoeveelheden waater doorgeperst worden. Maar niettemin was het leuk om te zien.

Van Albany zijn we over South Coast Highway verder gereden richting Valley of The Giants. Een vallei met grote Eucalyptes bomen die hier Tinkle Tree genoemd worden. In de vallei is een schitterend boomkroonpad, in Australië The Tree Top Walk genoemd, waarover je op 40 meter hoogte tussen de bomen van 60 meter hoogte door kunt lopen. Overigens is dit boomkroonpad schitterend gebouwd en valt nauwelijks op tussen de bomen. Mensen met hoogtevrees zullen moeite hebben het pad te gebruiken want de grote brugoverspanningen bewegen behoorlijk en de vloer waarop je loopt is gemaakt van roosters zodat als je naar beneden kijkt wel de diepte ziet maar niet de roosters.

Het zijn immens dikke bomen en om dat op een foto tot uitdrukking brengen moet je echt iemand naast de boom zetten zodat de verhoudingen goed te zien zijn.

Veel grote bomen hebben diverse bosbranden doorstaan maar zijn er wel door aangetast. Hierdoor zijn aan de voet van de stam holle ruimtes onstaan waardoor je er in kunt staan en soms door kunt lopen. Opvallend is dat alle bomen een dode of helmaal geen top hebben.

Dit heeft wel indruk gemaakt. Vooral omdat het een echt natuurlijk bos is en niet door mensen is aangelegd zoals bijna alle bossen in Europa. Het klimaat is ook anders. Het is in dit deel, Zuid West Australië, ook veel natter. Alles is groen en overal stromen rivieren en zijn plassen en sloten vol water. Dit in tegenstelling tot het gebied waar we eerder doorheen gereden zijn. De oorzaak is dat tussen dit deel en het drogere deel een bergrug ligt die net als op andere plaatsen in de wereld vaak het verschil veroorzaken in een natte en droge kant van een gebied.

Van The Valley of The Giants zijn we naar de Giat Tingle Tree gereden. Dit is net als in Valley of The Giants een verzameling van dikke en hoge Eucalyptussen. Hier leek, mede door de weersomstandigheden, het bos nog meer op een oerbos. Er hing mist tussen de bomen en de toppen werden vaag in de laaghangede bewolking. Ook dit was indrukwekkend.

Van de Giant Tingle Tree zijn we doorgereden naar Northcliffe en hebben er een motelkamer genomen in het Bibbulmum Break Motel. Ook hier werden we weer gastvrij ontvangen en ook hier werd uitgebreid uitgelegd welke bezienswaardigheden er zijn. Morgen gaan we hier op verkenning.

Eigenwijze joey

Vrijdag 9 december 2011 2011

Vannacht weer lang geslapen. Een uur of 11 achtereen. Niet slecht, we rusten er wel van uit. Om half negen opgestaan en onbeten. Dit keer een light of, zoals ze ook hier zeggen, continental breakfest. We dachten daar de dag niet mee te kunnen beginnen maar later bleek dat wel mee te vallen.

Pas om hal elf zijn we vertrokken om de omgeving te verkennen.

Eerts naar Point D'Entrecasteaux. Genoemd naar een Franse Admiraal, Joseph-Antoine Raymond Bruny D'Entrecasteaux (1739-1793) , die aan het einde 18e eeuw een expeditie heeft geleid om de kust van Australië in beeld te brengen. Daar zijn verschillende uitkijkpunten gemaakt vanwaar je tot eind november blauwe vinvissen voorbij kunt zien trekken. We hebben daar een uur gezeten maar er geen een gezien. Het is nu begin december en die walvissen hebben kennelijk een onfeilbaar tijdschema dus zijn we een pad afgelopen richting het strand. De rotskust is hier bedekt met zand en er groeit en bloeit een rijke flora. In het voorjaar moet dit een nog mooier gezicht zijn omdat dan nog veel meer bloemenweelde te zien is. Ook hier weer tientalle vliegen die om je kop zwermen en gaan zitten. Het went en je laat ze gewoon zitten. Deze wandeling echter werd het leger vliegen versterkt met Australische dazen die net als hun Europese broeders en zusters meteen steken als ze op je landen. Dat is dus minder.

Van Point D'Entrecasteaux naar naar Windy Harbour. Een klein vissersdorp maar vooral voor mensen die van zeevissen houden en er een weekend- of zomerhuisje hebben staan. Er zijn geen winkels of iets dergelijks.

Er is een mooi strand en een paar rotsklippen die in zee steken en uitgesleten zijn door de branding. De rotsen zijn, net als elders, begroeid met veel bloeiende planten, kruidachtigen maar vooral heesters en bomen. Bij elkaar genomen geeft het een heel aparte sfeer.

Van Windy Harbour zijn we naar Mount Chudalup gereden. Ook dit is een monolit en steekt dit keer 182 meter boven het omringende landschap uit. Op deze granietklomp groeien bloeiende planten en in de spleten staan stevig verankerde bomen. Boven gekomen heb je een schitterend 360 graden uitzicht op het omringende landschap.

Je wordt er soms niet goed van wat zich hier allemaal afspeelt. Brengen ze konijnen naar Australië voor de jacht, moeten diezelfde konijnen weer verdreven worden door Myxemotose. Als dat niet voldoende helpt worden er Europese vossen geïmporteerd die de konijnen links laten liggen en de oorspronkelijke Australische fauna beginnen uit te roeien. De inheemse fauna heeft, op de Dingo na, geen enkele ervaring heeft met dit soort sluwe predatoren. Nu moet de vos het veld ruimen en daar wordt een gif genaamd 1080 Poison (Sodium fluoroacetate) voor gebruikt. Dit gif zou niet dodelijk zijn voor inheemse dieren maar wel voor vossen, honden en katten. Het blijkt echter dat ook inheemse dieren hier massaal mee bestreden worden. Overigens zijn ook de talloze verwilderde huiskatten (Feral Cats) een plaag geworden.

En zo zijn er nog meer van dat soort "succes" story's over het bestrijden van plagen met dieren die dan zelf weer een plaag worden.

Goed, genoeg zwatrgalligheid. Verder met onze dagtrip. We besluiten om de Great Forest Tree Drive te bekijken. Dit is een ruim 40 km lange gravelweg door een bos met zeer hoge bomen. Onderweg zijn diverse uitzichtpunten vanwaar je op aangelegde houten plateau's het bos kunt bekijken. Informatie over bezienswaardigheden langs de route krijg je door je radio af te stemmen op 100 of 106 Mhz.

Het is een schitterende route en we zien nog diverse Wallabies ook. Om vijf uur zijn we terug en besluiten meteen om morgen richting het stadje Pemberton op 25km van ons motel te rijden om daar de bezienswaardigheden te bekijken. Omdat dit motel ons zo goed bevalt blijven we een derde nacht hier.

Windy Harbour

Zaterdag 10 december 2011

Vandaag richting Pembertoton gereden om daar via de Karri Forest Explorer Drive een route van 86 kilometer over gravelwegen door het Kerriwoud te rijden. De route loopt door verschillende nationale parken, Gloucester NP, Breedelup NP en Warren NP. De gravelweg is goed te berijden en heel erg breed maar lang niet zo spannend als de Great Forest Trees Drive. Er valt daarom ook niet veel te vertellen behalve dan dat de temperatuur van 22 graden zeer aangenaam was en we heel veel Kookaburra´s gezien hebben. Om 14.00 uur weer terug in ons motel.

Gravelroad

Zondag 11 december 2011

Vanmorgen om 8.00 vertrokken uit Northcliffe. De planning is dat we via Pemberton, Manjimup, Bridgetown, Nannup, Ballingup en Donnybrook naar Bunbury aan de westkust rijden. Rudie heeft zin om daar een paar dagen aan de kust gewoon niets te doen dan vissen en/of luieren. Goed idee dus zo gezegd zo gedaan.

In Manjimup hebben we oude machines bekeken die nog over zijn gebeleven uit de tijd dat de oorspronkelijke Kerrie- en Jarrahbossen werden gesloopt voor het hout en ten behoeve van de ontginning van land voor de landbouw en veeteelt. Veel valt die Australiërs niet te verwijten want Nederland maakte in dezelfde periode korte metten met de woeste gronden in Drenthe.

De machines zijn niet te vergelijken met onze oude bosbouw machines zoals bv de "Malle Jan". Die hebben ze hier ook maar dan met wielen van 3m doorsnede. De bomen hier zijn ook van iets ander formaat. In de tijd van de ontginning stonden er exemplaren van 90m hoog. Kroon er af dan bleef een kaarsrechte stam van 30-50m lengte en een omtrek van 6-8 meter over.

Een eind voorbij Manjimup is een sprekend voorbeeld van de omvang van de stammen te vinden. "One Tree Bridge" is een brug die als ligger maar een stam nodig heeft om een brugdek te ondersteunen waar het bosbouwverkeer overheen kon.

Van Manjiup via Nannup naar Billingup gereden waar een gebouw uit 1864, de Blackwood Inn, zou staan. Helaas hebben we het niet kunnen vinden dus rijden we verder naar Donnybrook. In dit stadje zag de Granny Smith het levenslicht. Voor wie het nog niet weet. Dat is die zure appel waar je tanden van krom trekken als je er in bijt. Althans mijn tanden. Mijn moeder vond ze heerlijk.

Overigens gaat onze route door een schitterend "Man made" landschap. Cultuurgrond afgewisseld met bosbouw, naaldhout en natuurlijk bos.

Helaas viel die kust erg tegen. We volgen de kustweg van Bunbury richting Mandurah. Zandstranden, heel veel mensen en gewoon ongezellig en totaal geen natuur. Behalve dan dat we in Lake Clifton de Thrombolites, een "neefje" van de Stromatolites in Lake Thetis, hebben bekeken.

Omdat we de kust niet bijzonder vonden zijn we via Mandurah weer het binnenland ingereden richting Pinjarra en vandaar via Dwellingup naar Boddington.

Dit was een schitterende route door geregenereerd bos (regeneration forest) met boomvarens en grasbomen. Ook kwamen we een stuk tegen dat recent door brand was getroffen. De schade leek groter dan het in werkelijkheid is. De bomen groeien gewoon door en sommige bomen verjongen zelfs niet als hun zaad niet aan hoge temperaturen van een bosbrand heeft blootgestaan.

In de omgeving van Boddington zijn goud- en bauxietmijnen. En tja, die goudmijn spreekt ons natuurlijk het meest aan. Het gaat hier niet om nuggets maar om een vorm van goudwinning waarbij goud door vermalen van de bad rock en chemische behandeling wordt vrijgemaakt.

We besluiten een kamer te nemen in het Boddington Motel in hoe kan het anders het goudstadje Boddington.

Volgens informatie op de kaart zou in dit gebied op forel gevist kunnen worden. Natuurlijk in Australië ook alleen met vergunning maar die zijn hier makkelijk te verkrijgen. Morgen zien we wel of dat ook zo is. We hebben vanavond een Fishersman Basket gekocht en de inhoud in onze motelkamer opgegeten. Overigens de benaming "Basket" wel een heel romantische benaming voor een portie in dik papier ingepakte patat, gebakken vis en garanalen. Je kan je wel voorstellen hoe dat rook toen we terug kwamen van de Bottleshop met een paar biertjes. Maar goed morgenochtend zijn we weer vertrokken.

Het plan voor morgen is dat we naar een open (bruin)coalmine bij Collie gaan kijken.

The Boddington Motel

Maandag 12 december 2011

Vandaag van Boddington naar Collie gereden. Maar als zo vaak hier laat de bewegwijzering altijd veel aan de verbeelding over. Wordt eerst de richting naar een plaats aangegeven dan ineens moet je het zelf uitzoeken. Kaart raadplegen en die zegt bij de T splitsing rechtaf. Dat doen we en we rijden weer door een mooi landschap. Na een km of tien gaat asfalt over in rode gravel en een bord langs de weg vertelt ons dat we ongeveer 20km over gravel rijden om dan uiteindelijk in het stadje Harvey uit te komen. Precies de plaats waar we niet naar toe wilden en de wegwijzer had aangegeven dat we daarvoor bij de T-kruising naar rechts moesten. Maar goed, het was wel een schitterende route en ondanks de gravel was het comfortabel rijden.

Bij Harvey aangekomen de route naar Collie maar weer opgepakt. Bij Collie liggen grote open kolenmijnen. Ook wel dagbouw genoemd omdat de kolen wordt gewonnen door uitgraven van de grond waar het in verborgen zit. Hierdoor onstaan gaten in de grond die wel enkele honderden meters diep zijn. Het veroorzaakt een enorme schade aan het landschap. Vroeger, werd nadat de mijn uitgeput was, een lege mijn gewoon achtergelaten als een diep gat. Tegenwoordig moeten de mijnbouwers het landschap herstellen. Ik kan mij er weinig bij voorstellen want de kolen zijn verdwenen en de grondlagen verstoort. Hoe herstel je zo'n gat dan? De werkelelijke schade blijft toch.

Helaas waren er bij deze mijnen geen uitkijkpunten aangelegd dus we konden niet in de gaten kijken. Bij een van de mijnen stond wel een oud exemplaar van een laadkraan (shovel in Australië). Een gigantisch ding dat keurig opgeknapt als monument langs de weg opgesteld staat.

Inmiddels begon het zacht te regenen en was de vraag waar nu naar toe want we hebben nu we er niet rond kunnen kijken een halve dag speelruimte. We besluiten om naar Wagin te rijden. Een traditioneel aangelegd dorp dat zijn oorsprong vindt in de pionierstijd rond 1900.
Er staan mooie oude gebouwen met arcades en balkons langs de hele gevel. De meeste oude gebouwen zijn gebouwd tussen 1880 en 1925.

Omdat het inmiddels is gaan stortregenen en het dorp toch niet kunnen bekijken besluiten we in Wagin een Motelkamer te nemen. Het eerste het beste motel waar we langskomen is een copie van het motel waar we afgelopen nacht in verbleven.
Tegen de avond neemt de regen meer en meer toe, geen buien meer maar aaneengesloten stortbui die uren duurt. Later komt daar een zwaar onweer bij. Heftige flitsen en donderslagen. Het water stroomt door de straten en we zijn "bang" dat we morgen niet naar Perth terug kunnen rijden omdat we inmiddels de ervaring hebben dat dit soort weer de laag gelegen weggedeeltes onberijdbaar maakt door het van de heuvels vloeiende water. Flooding noemen ze dat hier en ze hebben hier niet voor niets op bijna iedere 4WD, het meest gangbare vervoermiddel hier, een snorkel zitten.

Maar goed we zien morgen wel hoe de wegen zijn. We hebben 2 dagen speling om op tijd in Perth te komen voor onze vlucht naar Alice Springs.

"Gepensioneerde" Shovel

Dinsdag 13 december 2011

Het heeft de hele nacht zwaar geregend met regelmatige zwaar omweer. Maar we hebben goed geslapen. Om 6.00 uur ben ik opgestaan en voor de deur van onze motelkamer zittend naar de regen en de bliksem gekeken. Om 8.30 uur werd ons ontbijt gebracht. We konden bij het inchecken kiezen uit een licht of een lekker ontbijt. En natuurlijk hebben we voor het "lekkere" ontbijt gekozen want we zijn zwak in dat soort dingen. Twee gebakken eieren, toast, een flinke lading super bacon en twee worstjes. Zo'n ontbijt scheelt gewoon een lunche en om het goed te maken eet ik nu twee keer per dag Weet-Bix. Fibers om de darmen en dus de stoelgang lekker aan de gang te houden. En...........het werkt goed moet ik zeggen.

Om 10.30 uur zijn we weggereden richting York, daar zijn we op de heenweg al doorgereden maar dat maakt niet uit. Het regende nog steeds en ons vermoeden werd waarheid. Overal om ons heen stonden de landerijen en bossen blank van het water. De wegbermen waren veranderd in snelstomende rivierbeddingen. Het kon niet uitblijven dat ook op onze route de weg regelmatig blank zou staan. En zo gebeurde. Snelstromend water van de ene naar de andere kant van de weg en dan stapvoets rijden om te voorkomen dat het water de ontsteking van de moter te nat maakt. Toch leuk om ook dat eens "live" meegemaakt te hebben.

Op de radio horen we dat het die nacht zoveel heeft geregend dat een 60 jaar oud neerslag record is gesneuveld. Nou we hebben het gezien. Al die uitgedroogde en bruin gekleurde landerijen zagen er uit als inundaties. Zo'n "Flooding" duurt meestal niet lang want later op de route zie je dat het water flink gestroomd heeft maar de velden en wegen staan niet meer blank. In Williams, een stadje 40 km noordelijk van Wagin is grote schade aangericht aan huizen en bomen. Williams ligt laag en tussen heuvels en water stroomt nu eenmaal naar het laagste punt.

Vandaag slapen we in het York Motel. Morgen gaan we York en omgeving bekijken. York is de oudste "In Land" nederzetting van West Australië. Voordat het zo ver was waren alleen de kustgebieden bewoont. Ook wordt York gezien als de "gateway" naar de goudvelden ten oosten en noorden van de stad.

Avon Terrace, York

Woensdag 14 december 2011

Na het opstaan besluiten we nog 2 nachten in York te blijven en vandaag de oude gebouwen hier te bekijken en te fotograferen. Zo gezegd zo gedaan. Later op de dag hebben we geprobeerd een touristische route te rijden maar zo als zo vaak in dit land word je een richting uitgestuurd die lijkt aan te geven dat je de juiste route te pakken hebt maar blijkt dan zo ongeveer de juiste route aan te geven. We hebben ons kleurenblind gezocht maar de route niet gevonden.

We hebben wel de nieuwe waterleiding van Perth naar de goudvelden bij Kalgoorie gezien maar dat was niet echt boeiend.

Onderweg ook nog een Wedgie gezien. Zo wordt de Wedge tailed eagle hier genoemd. Spanweidte tot 2.85 meter en dat is best indrukwekkend. Een foto maken is niet gelukt maar volgens Rudie krijg ik daar nog ruim de gelegenheid voor als we in het rode hart van Australië gaan rondrijden.

Verder hebben we de dag gevuld met luieren en dat was toch eigenlijk ook heel lekker. De temperaturen zijn weer opgelopen tot 26 graden en met de luchtvochtigheid door de regen van de afgelopen dagen was dat iets minder prettig dan de 38 graden aan het begin van onze vakantie.

Ons doel morgen: Rondkijken in een nabijgelegen National Park (NP).

Gravelroad National Park bij York

Donderdag 15 december 2011

Vanmorgen om 8.30 uur vertrokken naar een dichtbijgelegen NP zonder naam. We hebben daar over 50 km gravel gereden. Onderweg hebben we veel kangeroes gezien. Zowel Wallabys als de grote Kangeroe. Helaas voor ons namen ze onmiddelijk de benen dus een mooie foto hebben we er ook dit keer niet aan over gehouden.

Het landschap bestond uit bos, wel knap uitgedund door jarenlange ongecontroleerde kap, met open plekken of met een mooi ontwikkelde onderbegroeiing. Opvallend was ook dat het beeld aan de ene kant van de weg totaal verschilde van de andere kant. Waarschijnlijk is dit het gevolg van de vele branden die in de Australische bossen woeden en wegen het overslaan van brand voorkomen.

Opvallend is ook dat de ondergroei behalve uit grasbomen en varens ook uit vele bloeiende planten bestaat. Dit geeft een heel aparte schoonheid aan het landschap. Morgen rijden we terug naar Perth en vertrekken we per vliegtuig naar Alice Springs. Net het weerbericht bekeken en het is daar morgen 36 graden. De komende 3 weken zullen we geen schaduw zien op onze trip door de woestijn.
Tenzij het regent natuurlijk maar die kans is niet groot, normaal gesproken.

Morgen vertrekken we naar Alice Springs, in Het Rode Hart van Australië!

Wheatbelt

Lees verder

Naar vorige

© Henk van den Brink